برای روشن شدن تفاوت شرکت هایی که بر اساس اصول بازرگانی و شرکت هایی که بر مبنای اصول تعاون تاسسیس شده اند، به ذکر چند مورد از وجوه افتراق بین شرکت های تجاری با شرکت تعاونی می پردازیم:

1- ثبت شرکت های سهامی به وسیله عموم افراد، بدون قید و شرط با رعایت تشریفات قانونی مربوط به عمل می آید. ولی شرکت تعاونی بین گروه خاص یا صاحبان حرف و مشاغل بخصوصی تشکیل می شود.

2- در شرکت های سهامی که مبتنی بر اصول بازرگانی هستند، هدف از عملیات تجاری، انتفاع است و برای کسب منفعت تشکیل می شوند. دیگر شرکت های بازرگانی نیز همین طور است. ولی شرکت تعاونی که مبتنی بر پایه اصول تعاون می باشد، هدف اساسی آن تامین آسایش طبقه خاصی است که آن را تشکیل داده اند. یا در سطح گسترده تر، تامین رفاه تمام افراد یک جامعه می باشد.

3- در شرکت های سهامی حداقل سرمایه شرکت در قانون مشخص شده است. ( طبق قانون فعلی در شرکت های سهامی عام 5 میلیون ریال و در شرکت های سهامی خاص یک میلیون ریال می باشد) ولی در شرکت های تعاونی میزان حداقل برای سرمایه مقرر نشده و سرمایه نیز متغیر و نامحدود است. (ماده 10 ق. ش. ت) میزان سهام یک عضو نباید از یک هفتم کل سرمایه شرکت تجاوز کند. (ماده 11 ق. ش. ت)

4- افزایش یا کاهش سرمایه در شرکت های سهامی با تصویب مجمع عمومی فوق العاده و طبق تشریفات مقرر در لایحه قانونی 24 / 12 / 1347 انجام می پذیرد. ولی طبق تبصره ماده 10 قانون شرکت های تعاونی مصوب 16/ 3/ 1350 افزایش سرمایه شرکت تعاونی از طریق خرید سهام از شرکت به وسیله اعضای جدید و یا افزایش تعداد سهام اعضای قبلی شرکت صورت می گیرد و کاهش آن با خروج هر عضوی از شرکت و استرداد سهام به شرکت انجام می پذیرد.
ماده 6 قانون مذکور می گوید: "خروج هر عضو از شرکت، اختیاری است و نمی توان آن را منع کرد و بهای سهم یا سهام او، حداکثر به ارزش اسمی باید ظرف یکسال از تاریخ خروج عضو از شرکت نقداَ پرداخت شود".

5- دارنده سهم در شرکت سهامی، صاحب سهم یا سهامدار نامیده می شود ولی در شرکت های تعاونی، دارنده سهم (عضو) شناخته می شود. در تعریف (عضو) بند 1 ماده 1 قانون شرکت های تعاونی می گوید:
"عضو: در شرکت ها و اتحادیه های تعاونی هر صاحب سهم، اعم از این که شخص حقیقی یا حقوقی باشد، عضو شرکت یا اتحادیه نامیده می شود".